części Sonaty Księżycowej. Ale jakże porywająca okazała się trzecia część z szalonym finałem. Niby te pasaże biegają jak improwizowane, nastrój swobodny jest obwolutą dla skonstruowanych gmachów, które wznoszą się w lot, wyrastają jedne z drugich, nadbudowują kolejne piętra, gdyby Beethoven był architektem, to połączyłby w stylu Antonio Gaudiego i Mies'a van den Rohe. Jest w jednej z powieści Stanisława Lema pewien opis żyjącego i twórczego organizmu na dalekiej planecie, którym jest przestwór morski czy ocean kłębiący się pienistymi falami w górę i zastygający koronkami krużganków, arkad, balkonów utworzonych z przedziwnie zestalonej niby cieczy morskiej. Na chodzących pomiędzy konstrukcjami hulaszczy wiatr obsypuje