jedzenia? Co? - dopytywała się niecierpliwie Zandina.<br>Wręczyłam jej koszulę, a Dyjonowi wiadro. Położyłam się na liściach.<br>- Coś się stało? - Dyjon podszedł do mnie. Słyszałam Zandinę, która już jadła.<br>- Nic.<br>Chociaż nadal leżałam z zakrytą twarzą, prawie że widziałam, jak Dyjon przestępuje z nogi na nogę, co, jak wcześniej zauważyłam, robił w chwilach, gdy czuł się niepewnie.<br>- Zmęczona jesteś?<br>- Mhm - przytaknęłam niewyraźnie.<br>Zaszurały liście. Dyjon chyba ukląkł. Nieśmiało pogładził mnie po ramieniu.<br>Przymknęłam oczy i ujrzałam zielone oczy obsypane brązowymi plamkami. Serce zaczęło mi żywiej bić, a zaraz potem poczułam, że drugie zachowuje się podobnie. I rozpłakałam się rozpaczliwie.<br>Przyzwyczaiłam się do spania na