poprosiłam kierowcę, żeby pojechał do lasu. Odwrócił głowę słysząc tak niecodzienny adres i dopiero kiedy z naciskiem powtórzyłam - do lasu - wolno ruszył z miejsca.<br>Wysadził mnie poza miastem w pobliżu przystanku autobusowego - żeby pani miała jak wrócić - powiedział.<br>Las był liściasty, piął się w górę i natychmiast niespodziewanie osuwał się w dół. Z trudem wyszłam na jeden ze spadzistych pagórków i czując w całym ciele ogromne znużenie, położyłam się na ciepłej trawie. Leżałam tak nieruchomo obserwując wydłużające się cienie drzew. Nie myślałam, nie chciałam myśleć. Troskliwie omijałam oczyma puste miejsce na sali szpitalnej, gdzie jeszcze kilka godzin temu stało dobrze mi znane