tylko odetchnął, zdawało mu się, że jego płuca grają jak miechy, a serce w trwożnym rytmie rozsadza mu pierś. Był już blisko krawędzi. Światło wiszącej u sklepienia latarni oświetlało jaskrawo ściany, rysowało ostrymi cieniami każdy załom. Na dole ktoś był...<br>Przechylił się i... instynktownym ruchem przetarł powieki... Jeszcze raz spojrzał w dół... Nie mylił się. Nisko, na samym dnie groty, zamiast Marsjanina zobaczył Tąjemniczego. Człowiek w granatowej wiatrówce i w berecie klęczał nad otwartą czarną walizką i szperał w niej spokojnie. Był tak zajęty swą pracą, że nie wyczuł obecności detektywa.<br>Paragon patrzał jak zaczarowany. Nie mógł uwierzyć w to, co widział