to nie to samo. Gdy na filmie wojennym ukazywał się na ekranie mały punkcik, rozrastając się w rozszalałym pędzie w datę 1914, a muzyka grała pierwsze takty Marsylianki, czułem serce w gardle, dreszcz bliski ściągnięcia ze mnie skóry i chciałem się podrywać, ażeby biec i bronić czegoś nie określonego bliżej w formie, co jest mi bliskie jak ja sam; w ułamkowym skrócie przelatywały mi przez głowę nieznane pejzaże i nie widziane twarze, które stanowiły moją cząstkę.<br>Na Francję wciąż się zżymałem i przesadnie tropiłem wszelkie francuskie wpływy, które z całą bezwzględnością usiłowałem tępić, a czasem opanowywała mnie nagła i niezrozumiała nostalgia za