jak zachodnioeuropejska, widziała w Locarno szansę stabilizacji politycznej Europy i żywiła zaufanie do Niemiec. Polityka polska wobec Locarna była - jak wiadomo - pełna nieufności i obaw. Ta różnica stanowisk nie odbijała się praktycznie na ówczesnych stosunkach polsko-amerykańskich, ponieważ te nie były zbyt aktywne. Ożywiły się one dopiero w 1928 r. w związku z francusko-amerykańską inicjatywą, która przybrała postać paktu Brianda­Kellogga, stawiającego wojnę poza nawias prawa. Polskie MSZ wyrażało początkowo obawy, że pakt ten obiektywnie osłabi znaczenie militarne sojuszu polsko-francuskiego; poza tym niezadowolenie Warszawy wynikało z tego powodu, że Waszyngton początkowo nie włączył Polski do grona inicjatorów paktu, mimo iż Polska