Lecz nie zna ciszy moja głowa,<br> I nie zna snu zbolały mózg.<br>Jest bohaterskie serce jedno,<br> Co walczy za mnie o mój byt,<br>O, Boże! Myśl tę niebezwiedną<br> Pogrążam w żółci. Jak mi wstyd!<br><br>O świcie strugi deszczu rzedną,<br> Lecz myśl tę samą wskrzesza świt:<br>Jest bohaterskie serce jedno.<br> Co walczy za mnie o mój byt;<br>Są bohaterskie dłonie drobne,<br> Co walczą o to, żebym żył.<br>Cóż warte życie to żałobne?<br> Ja żyć nie pragnę. Nie mam sił.<br><br>Tak bym chciał rozstać się z tym światem<br> Nic nie unosząc w cieniu rzęs,<br>I pożegnalnym poematem<br> Zawierszyć życie pełne klęsk.<br>Niebiosom zwrócić