na pastwę losu. Sami nieludzko umęczeni, dźwigali na noszach bezwładne ciało. Przez wiele kilometrów. Kiedy walczyli pod Borodino, on dogorywał w szpitalu polowym. Trawiony gorączką mózg poety przywoływał zapewne obrazy sielskiego bytowania w stronach rodzinnych. Jak pisał Kazimierz Brodziński: „Reklewskiego powolne serce wzdychało zawsze do spokojności, na wspomnienie jednak waleczności największą żywość zdradzało. Porzucił on pług i książki, a wziął się do oręża". Imperatyw walki i tęsknota za spokojem – dwie obsesje duszy Reklewskiego były nierozerwalnie sprzężone. Czuł, że walka jest warunkiem powrotu do „pługa i książek". Nadzieja takiego powrotu przyświecała mu jak gwiazda przewodnia na polach bitewnych i