tej chwili Olo zamilkł: pod drzwi ktoś podchodził. Stanął. Spojrzeli po sobie wstrzymując oddech. Wstydzili się własnych oczu. Trzy krótkie dzwonki. Olo szamocze się z zamkiem. Wchodzi Zygmunt. Jest w swoim eleganckim garniturze. Jednym rzutem oka ocenia, że są wszyscy.<br>- Dzień dobry panom, trochę się spóźniłem, co? - Raptem otwartą dłonią wali w plecy Czarnego Ola. Rzucają się teraz na niego. Witają się sami między sobą, ściskają sobie ręce - ci, co od godziny siedzieli tu razem.<br>- Wszyscy! &lt;page nr=109&gt; - Spóźniłem się nieco, ale skopałem z pół morgi czyjejś działki... relacjonuje Zygmunt. - Rwałem tymi ogródkami na przełaj, aż gdzieś nad Wisłę. Ale i tak, kiedy