podobnej wymowie, jaką zyskał zaadaptowany przez kompozytora wiersz Błoka:<br><br>&lt;gap&gt;<br><br>Charakterystyczne, że oba wiersze: i Błoka (z roku 1899), i Achmatowej (z roku 1958), tak bliskie Szostakowiczowi z różnych względów, ukazują nie tylko namiętność i dynamizm życia, są również owionięte tchnieniem śmierci, toczy się w nich bój życia ze śmiercią, rozgrywa walka między bytem a niebytem. Czy upominająca się o swoje lenno śmierć, dająca kompozytorowi "znaki" nękającymi go chorobami, nie mogła mu się wydać jeszcze jedną ucieczką od niepokojów tego świata, od goryczy tego życia, ucieczką tym razem ostateczną? <br>Do pieśni ostatniej prowadzi attacca, czyli bez zatrzymywania toku muzycznego - kanoniczne fugato wiolonczeli