a pośrednio dopiero pojęcia egzystencji. Doświadczenie nicości, które opisują przede wszystkim Heidegger i Sartre, jest wtórne w stosunku do naprawdę zachodzącego i najbardziej ludzkiego. Najbardziej pierwotnie doświadczaną odmianą nicości jest nie nicość egzystencjalna, lecz nicość aksjologiczna. Nicość egzystencjalna jest nicością bytu. Nicość aksjologiczna jest istnieniem w stanie wewnętrznego "sponiewierania" przez wartości radykalnie i jednoznacznie negatywne. Symbolicznie wyrażają to słowa "choroba na śmierć". Dać się sponiewierać wartościom negatywnym to zabić siebie w sobie, to popaść w aksjologiczne szaleństwo czystego demonizmu, czyli utraty siebie przez siebie; popadłszy w ten <page nr=199> stan, nie nadawać się do tego, by nawet największa miłość pochyliła się nad człowiekiem