rozmawiać z Adelą, choć niby to rozmawiałyśmy <br>ze sobą ciągle. Wyczuwałam dobrze, że jest w moim <br>życiu nieskończona ilość rzeczy, którymi Adela <br>pogardza, których nie lubi lub które (w najlepszym razie) <br>są według niej godne politowania. Nie wiedziałam jednak, <br>co to są za rzeczy, a nawet według czego należy je wartościować. <br>Doznawałam po prostu chwilami wrażenia, że idę z zawiązanymi <br>oczyma po "szklanej drodze" (bawiłam się kiedyś <br>na urodzinach jednego z moich kuzynów w taką grę). <br>Tylko że teraz doznawałam wrażenia o wiele większego <br>lęku i niepewności niż wówczas, gdy z wyciągniętymi <br>przed siebie rękami przechodziłam pomiędzy dwoma rzędami <br>szklanek... <br><br>Właściwie