stał się wyjątkowo odważny. Nie miał zresztą już nic do stracenia. Jeżeli bał się, to tylko jednej rzeczy - wściekłości Widmara. Ból i namiętność rozsadzająca tego człowieka doprowadziły go do stanu bezwładu. Krawiec wszedł z powrotem na swoje podwórko i nie spuszczając wzroku z okna. wlazł na płot. Przejście było tak wąskie, że mógł ręką dotknąć parapetu.<br>,.To może i dobrze. że taka pogoda - myślał krawiec - na ulicy nie ma psa..." Usiadł na plocie i wyciągnął rękę.<br>Od razu pokrył się zimnym potem i zaczął dygotać. Przemógł jednak strach i ponownie dotknął mokrej szyby. Przekonał się. że okno nie było zamknięte, więc