smutkiem Hilda.<br>Wrony wciąż wrzeszczały przeraźliwie. Dlatego ledwie usłyszałem okrzyk Kasi.<br>Dziewczynka szła ostrożnie przez wysokie pokrzywy i wołając coś, kiwała na mnie ręką. Odłączyłem się więc od całego towarzystwa i zacząłem przedzierać przez pokrzywy.<br>Po kilku krokach zrozumiałem, dlaczego dziewczynka mnie woła. Zobaczyłem Sebastiana, który do połowy zniknął w wąskiej dziurze w zrujnowanej ścianie starego młyna. Wystawał mu tylko kuper i ogon, radośnie kiwający się na wszystkie strony.<br>Przyśpieszyłem kroku, przedostałem się przez kupę gruzu zawalającego wejście do ruin. W dużym pomieszczeniu bez dachu rosły 'krzaki, a nawet młode drzewka. Rozsunąłem krzaki i zobaczyłem głęboki dół, zapewne pozostałość po zawalonej