Został w ławce osłupiały i niedorzecznie szczęśliwy.<br>Czekała na dworze.<br>W milczeniu pomógł jej zamknąć ciężkie drzwi, <br>schował klucz pod stopień schodów. "Zapamiętałeś" - pochwaliła <br>jak przedszkolaka. I znów bezsensowne uczucie radości przepełniło <br>go do utraty tchu.<br>- Nie bądź taka grzeczna - wzruszył ramionami <br>i odwrócił głowę. - Nie lubię, jak...<br>- Wiem - przerwała wcale nie obrażona. - Paweł <br>mówił...<br>- Stara płyta nam gra... - zaśpiewał w pędzie <br>do furty.<br>Kiedy chował drugi klucz, ten spod cegły, nie powiedziała <br>już nic.<br>Stał na drodze bez ruchu, wreszcie zmieszany, chwile uciekały <br>zbyt szybko, czuł, że musi coś powiedzieć, bo wszystko <br>nagle się skończy, cały ten dzień, niedziela, która <br>oby