wdowieństwie, i kiedy opuszczała dom zmarłego męża, aby ponownie wyjść za mąż lub powrócić do domu rodzinnego pod opiekę własnych krewnych. Także Prawo Alemanów nie pozwalało dziedzicom zmarłego męża pretendować do mienia, które ofiarował on swego czasu żonie w darze porannym. Do oddalenia roszczeń spadkobierców wystarczała w takim wypadku przysięga wdowy, że "mąż mój dał mi to jako morganagepha".<br> W czasach Liutpranda i Aistulfa także meta uchodziła za płatność narzeczonego na rzecz przyszłej małżonki, a we wdowieństwie była to jej własność, do której spadkobiercy zmarłego męża nie mogli pretendować62. Zupełnie inaczej przedstawia się jednak charakter tej płatności w edykcie Rotariego. Zgodnie