obie ręce. Pochyla się jeszcze niżej. Mam tuż nad sobą jego nieprawdopodobnie jasne oczy. Ich światło ogarnia mnie. Nagle stał się cały ciepłem, tkliwością. <br>- Będziesz zdrowa. Jeżeli do tego potrzebna jest moja miłość - to... ja ciebie kocham, Ewa. Kocham cię. Zawsze cię kochałem. Od samego początku. Od stworzenia świata.<br>Lekki wiatr z przymkniętego okna, obraz rozbitej doniczki zamajaczył jeszcze przez chwilę i już cała jestem w tym świetle, w tym cieple, we łzach. Płaczę cicho, bezgłośnie, szczęśliwie. <br>Czuję jego delikatne wargi na moich ustach. <br> Obudziłam się radosna i przerażona. Kocham Andrzeja! I chcę żyć! Zacznie się nowa męka. Muszę sama poważnie