człowieku myśli o samym sobie. "Czy popiół tylko zostanie i zamęt, co idzie w przepaść z burzą?" Nie mógł się od tych słów oderwać. Odszedł wreszcie od grobu i dalej idąc pomiędzy stłoczonymi dokoła krzyżami powtarzał półgłosem dwuwiersz. Aż wreszcie wyszedł na podobną do poprzedniej wąską alejkę. U jej końca widniał czerwony mur. Cmentarz kończył się w tej stronie. Więcej tu było wolnej, nie zadrzewionej przestrzeni. Ale wiatr ścichł ostatnio i spokój panował równie rozległy jak wśród drzew. Ziemia po nocnym deszczu mocno pachniała świeżą wilgocią. A powietrze, szare do tej pory, rozjaśniać się powoli poczynało. Niebo było jeszcze zachmurzone, lecz