z tramwaju i chować się po bramach, bo o żadnych schronach jeszcze nikt nie myślał. Zresztą nawet w bramie długo się nie wytrzymywało. Ludzie wylegali przed bramy i gapili się na emaliowo niebieskie niebo po którym przesuwały się ledwo widoczne, srebrne krzyżyki samolotów wśród obłoczków wybuchających przeciwlotniczych pocisków. Był to widoczek tak sielski, że nie wyobrażalne się stawało niebezpieczeństwo ze strony tych błyskających w słońcu zabaweczek. Wybuchy bomb były dalekie i nierealne. Nie bombardowano silnie bronionego Śródmieścia. Po chwili syreny odwoływały alarm i tramwaj ruszał dalej. Kiedy wreszcie dowlókł się na Sadybę śpiesznym krokiem ruszyłem ku półkolu ulicy Okrężnej. Zbliżając się