tylko domyślać, patrząc na bielejące kostki jej zaciśniętych na ławce dłoni, gdy nauczyciel sunął palcem wzdłuż listy, by wyrwać kogoś do odpowiedzi. Joanna bała się, bo zależało jej na dobrych stopniach. To dzięki stopniom w szkole była kimś, więc o te stopnie musiała walczyć. Im zawdzięczała coroczne zadowolenie Heleny na widok świadectwa i własne przekonanie, że nie jest taka głupia, na jaką wygląda. To dzięki stopniom nikt w klasie nie zajmował się jej odmiennością, a jeśli nawet, to i tak traktowano ją z pewnym szacunkiem. Niejeden chciał od niej ściągnąć na klasówce albo odpisać pracę domową. Niejednemu wytłumaczyła prosto zawiłości matematycznych