z autentycznych listów. Aktorka płakała naprawdę, nawet się usmarkała. Uwierzyłam jej w stu procentach - i przestraszyłam się. Zdałam sobie wtedy sprawę, że jeśli zagra się sytuację krańcową bez dystansu, nie wolno tego ludziom pokazać, bo będą się bali. Aktor nie może dokumentować nieszczęścia, to nie jest jego zadanie, on ma widza przed nieszczęściem ratować. Nie wolno odbierać nadziei; w banalnych sformułowaniach, że trzeba bronić postaci, chodzi w istocie właśnie o to. Nie odbierać nadziei; na tym opiera się cała moja aktorska wiara.<br>A potem zmieniły się czasy, atmosfera, ja sama - i nagle z "Białej bluzki" wyrosłam. Już nie mogłam jej grać