i panom braciom pośledniejszej kategorii, wreszcie mieszczaństwu.<br>Jest rzeczą zrozumiałą, iż wielcy dygnitarze, stojący u steru państwa, nie zabiegali o publikację swych pamiętników, a i najbliższa rodzina oraz spadkobiercy mieli liczne powody, aby się o to nie starać. Na pełne wydanie diariuszaa Albrychta Stanisława Radziwiłła czy pamiętnika Jerzego Ossolińskiego przyszło więc czekać dość długo (ukazały się dopiero w ostatnich latach). I w innych zresztą krajach nie kwapiono się z publikacją wspomnień ministrów. Z kolei kroniki rodzinne z natury rzeczy nie były spisywane z myślą o publikacji. Dopiero z upływem lat stały się źródłem mogącym zainteresować badaczy, współcześnie natomiast mało kogo obchodziły