zaś wędrował, dokądkolwiek go prowadził Duch Boży, trwając w dziele Pańskim...". Jak na utwór hagiograficzny, wątek tradycji jest tu niezwykle skromny, a jednocześnie niebywale nasycony szczegółami.<br>Zwróćmy uwagę, że wszystkie te szczegóły mają wspólny mianownik: nie ma tu żadnej informacji, która nie byłaby znana Folkbertowi i jego synowi Helko. Co więcej - niektóre informacje tylko dla nich miały znaczenie, a nawet tylko im były znane. Tylko ci dwaj wiedzieli, o czym rozmawiali ze sobą, zanim przyszedł do nich Lebuin. Dalszy ciąg rozmowy był znany również Lebuinowi, ale tradycję hagiograficzną zapisywano przecież w czasie, gdy jej bohater już nic nie mógł powiedzieć. Wymianę