nie powinno straszyć na zamku.<br>Antoniusz wysunął się do przodu, stanął przed sierżantem. W blasku ogniska wyglądał jak posąg. Jego ruda broda połyskiwała płomiennie, a głos brzmiał niezwykle uroczyście:<br> - Panie komendancie, są takie chwile, kiedy duchy budzą się. by bronić swych praw. Chciano naruszyć ich spokój, więc ocknęły się z wiekowego snu... - Sierżant patrzył nań jak na zjawę. - Panie, chyba pan sam nie wierzy w to, co pan mówi. - A jednak... - podjął Antoniusz.<br> - A jednak... - zawtórował mu chór studentów. Komendant rozłożył ręce ruchem pełnym przesady &lt;page nr=139&gt;<br> - Panowie, chyba nie wierzycie... - A jednak - rzekł Antoniusz.<br> - A jednak - dał się słyszeć chór uroczystych głosów