Trzeciej Rzeszy. Namawiam jednak czytelników: zobaczcie i wydajcie własny sąd. <br><br>&lt;au&gt;Zdzisław Pietrasik&lt;/&gt;&lt;/&gt;<br><br>&lt;div type="art"&gt;<br><br>&lt;tit&gt;4. piętro&lt;/&gt;<br><br>Zderzenie miłości do życia ze szpitalną grozą rzadko bywa ukazane w tak dojrzały sposób, jak w filmie "4. piętro" - dramacie, którego akcja rozgrywa się na oddziale dzieci chorych na raka kości. Chociaż radość i niewinność przypisana wiekowi dorastania spotyka się w tym filmie ze ślepym okrucieństwem losu, który pozbawia złudzeń i boleśnie kaleczy wkraczających dopiero w życie nastoletnich bohaterów, ani przez chwilę nie odnosi się wrażenia, że reżyser prostymi zabiegami dąży do wymuszenia łatwego wzruszenia. Przeciwnie, Hiszpan Antonio Mercero, który podjął się opowiedzenia o perypetiach czwórki 15