trochę nienaturalnym zamgleniem źrenic. Pani Linsrumowa rozwiązała supeł chustki z pieniędzmi. Poszeptały znowu konspiracyjnie przy piecu, szczęknął dźwięcznie bilon.<br>- Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus.<br>- Na wieki wieków, amen. Dziadzia Linsrum wziął Polka na ręce. Starzec odprowadził ich wzrokiem do progu i rzekł na zakończenie ochrypłym głosem:<br>- Żyć, przeżyć; umrzeć, chwała wiekuista. Poszli w dół ku osadzie skąpanej w młodej zieleni. Słońce wsparło się już bokiem o dalekie miasto. Długie cienie drzew wspinały się pracowicie pod górę, gdzie odezwał się dzwon kościelny na Anioł Pański.<br>- Co on tam z tobą robił? - spytała wreszcie Babka, nie mogąc poskromić ciekawości. Polek milczał. Głowa jego