dzień, piękny dzień, najpiękniejszy dzień w życiu Zuzanny. Kiedy już wracali, spytała go:<br>- Dlaczego mnie zaprowadziłeś pod okno Norwida? Lubisz go?<br>- Nie wiem, czy go lubię... Ja po prostu go rozumiem. Był takim samotnikiem jak ja. <br>Zuzanna nie zauważyła, aby Andrzej był typem samotnika, w Janowie otaczały go zawsze tłumy wielbicieli, trudno się było do niego dopchać. Ale tutaj, być może się to zmieniło. Nie wypytywała. Dzień z Andrzejem się kończył. I to było jak dramat. Za chwilę dojadą do Paryża, on odwiezie ją do hotelu. Powie jej do widzenia, a ona wejdzie do pustego hotelowego pokoju i pęknie jej serce