łysinę, a gładka łysina podobna przecież do gładkiej landrynki. Golonka - łysina - landrynka. I tyr-tyr-tyr, tyr-tyr-tyr martwego motyla! W malignie obrazów Eli już czekał. Stał nad brzegiem morza i wypluwał białe landrynki. Upadały na piasek, skąd fale zlizywały je chciwie i zabierały w odmęt wody. A tam wielobarwne ryby połykały landrynki i odpływały w głębiny! A w głębinie rekiny pożerały i ryby, i landrynki, klapiąc zębiskami jak kolędowe turonie. Nażarte wyskakiwały z wody i zmieniały się w mgnieniu oka w cytrynowe motyle! A cytrynowe motyle z kolei frunęły nad Europą i gdy były tuż nad domem Zygmunta, zmieniały