zgiął się jak cyrkiel. Mentalne echo jego bólu rozprzestrzeniło się jak fala sztormowa. Porwałem Liskę, niczym owiązany sznurkiem pakunek i uciekłem, ile sił w nogach. Gnany strachem, wdrapałem się na kark Pożeracza Chmur, jakbym sam miał skrzydła. Przylgnąłem płasko do smoczego futra, by nie zgarnęły mnie gałęzie. Pod pachą trzymałem wiercące się szczenię. Wysiłek sprawił, że rozkaszlałem się znowu, dodając do zacieków na Pożeraczowym futrze nowe, krwawoczerwone wzory. Pożeracz Chmur gnał jak szalony. Zatrzymał się dopiero w znajomym nam miejscu nad strumieniem. Wypluł klejnoty i zaczął sapać gwałtownie. Zsunęliśmy się z Liską na ziemię. Złapałem nieposłuszne szczenię za ucho, podsunąłem pod