już w didaskaliach poprzedzających część pierwszą Burgrafów znajduje się uwaga dotycząca wystroju sali: "Wszystkie portrety, zawieszone na ścianach galerii, są obrócone [twarzami] do muru". Czytelnik zatem od początku wie, że są to portrety - widz teatralny widzi tylko odwrotną stronę jakichś obrazów, a ważna informacja, że są to spoglądające na wydarzenia wizerunki przodków pojawia się wraz z ich odsłanianiem, dużo dalej, wnosząc dramatyczny akcent do rozmowy bohaterów.<br>Czy Burgrafowie w zamierzeniu autora mieli być nową, francuską wersją Szekspirowskich Kronik dramatycznych? Chyba raczej kontrpropozycją wizji dziejów. Zamiast krwi i tragizmu - konsolidujący duch dziejów; zamiast mroków dawnej Anglii - zaskakująco dziś aktualna idea Europy jednolitej