ich teraz głodnych i bez opieki, byle <br>tylko nie widzieć się ze mną? <br><br>A może naprawdę Jan miał słuszność? Może <br>rzeczywiście zawiniłam? Ale czym? <br><br>Na próżno starałam się przypomnieć sobie jakieś <br>słowo, które mogło ją zranić, jakiś postępek, <br>który mógł się jej nie spodobać. Nie mogłam <br>znaleźć niczego. I to właśnie, że nie miałam <br>niczego do naprawienia, że stałam się jej nienawistna <br>bez żadnej widomej przyczyny, zwiększało jeszcze beznadziejność <br>i ciężar mojego smutku. Czasem wydawało mi się, <br>że to wszystko musi być tylko jakimś złym snem, że <br>pewnego ranka obudzę się, zejdę na podwórze i zobaczę <br>Adelę siedzącą na zwykłym swoim miejscu i