duchowni nie mają przyjaciół, wszystko powierzyli Bogu". Sadzik przytakiwał może w lekturze tej prośbie o samotną śmierć, ale z innych względów.<br>Więc wstęp do Księgi Hioba, którego odbitka szczotkowa (dzięki uprzejmości przyjaciół zmarłego) leży przede mną. Niewątpliwie piękny, najpiękniejszy ze wszystkich znanych mi rzeczy Sadzika, kto wie czy nie dlatego właśnie że "bardzo osobisty, wręcz autobiograficzny". Księga Hioba, postawiony przez nią &lt;page nr=30&gt; "problem" (także Sadzik używa tu cudzysłowu), jest kamieniem probierczym "duszy religijnej" w najszerszym tych słów znaczeniu: w takim mianowicie, że religijna jest również dusza niewierzącego, który wiarę odrzucił ale po długim z nią zmaganiu. Posunąłbym się dalej: można nie znać biblijnej