w Santiago podejrzanych propozycji, niepokojących gestów, cynicznych aluzji... Ale nie: Gombrowicz nie stracił przecie rozeznania i zdrowego rozsądku.<br>Santiago jest najzwyklejszym z miast: to on &lt;q&gt;"uległ fali spóźnionego erotyzmu, tego samego może co przed laty"&lt;/&gt;, kiedy błąkał się po zaułkach Retiro, portowej dzielnicy Buenos Aires (Dz II 126). To on wmawia miastu bezwstyd, zmysłowość, grzech. &lt;q&gt;"Nie wierzcie w piękności Santiago - powiada. - To nieprawda. To przeze mnie wymyślone!"&lt;/&gt; (Dz II 116) Czy jednak pogodzić się z oczywistością? Wrócić w zwykłość? Nigdy.<br>Zapewne, uroda Santiago to zwykłe urojenie. Urzeczony wdziękiem indiańskich chłopców, Gombrowicz boryka się po prostu z homoseksualną pokusą. Mógłby jej ulec