rzeki wpadł tabun dzikich zwierząt, na przykład nosorożców. Słychać było piski i głośny śmiech, wszyscy nawzajem polewali się wodą. Zuzanna nie miała ochoty na takie zabawy, odeszła więc na bok i usiadła na brzegu, podciągając kolana pod brodę. Od kąpiących się oddzielał ją gruby pień wierzby. Była daleko wychylona nad wodę, a jej długie cienkie gałęzie porywał ze sobą nurt rzeki. Sprawiało to wrażenie, jakby drzewo myło sobie włosy. A może to jest jakaś zamieniona w wierzbę kobieta, pomyślała Zuzanna. Narzeczony ją porzucił, a ona poszła się utopić. Nigdy nie znaleziono jej ciała, jednakże w tym miejscu, z którego skoczyła w