Najstarszy, Jons Eriksson z Norum, liczył 25 lat, najmłodszy, Olof Olofsson z Kélaboda - 15. Ostatecznym celem był garnizon w Greifswaldzie na Pomorzu. Złe fatum sprawiło, że w mieście wybuchła właśnie zaraza. Dwudziestu sześciu - w tym i Eriksson, i Olofsson - zmarło między sierpniem a listopadem 1638 r.<br>Żołnierze ci trafili do wojska w wyniku przymusowego poboru. Decyzję o jego przeprowadzeniu podejmowały stany (riksdag). Tak też było w 1638 r. Z chwilą ogłoszenia poboru nadzór nad jego przeprowadzeniem powierzono wyznaczonym cywilnym komisarzom dodanym do pomocy wojskowym. Poddani dowiadywali się o poborze z ambony, podczas niedzielnego nabożeństwa. Informowano ich o dniu, godzinie i miejscu