Człowiek uczy się obiektywniej patrzeć na siebie. Większa zgodność z rzeczywistością wpływa stabilizująco na obraz własnej osoby. Są jednak ludzie, którzy do późnej starości zachowują młodzieńczą labilność widzenia siebie. Ludzie ci są z reguły bardziej skłonni do wahań nastroju niż ci, których obraz własny jest stabilny. Nie tylko bowiem nastrój wpływa na widzenie siebie, ale widzenie siebie wpływa też na nastrój.<br>Obraz własny osoby jest z reguły rozszczepiony. Składa się on jakby z dwóch obrazów: jaki chciałbym być i jaki jestem naprawdę - "Sam jestem oskarżycielem i sam oskarżonym" (&lt;name type="person"&gt;Hildebert z Le Mans&lt;/&gt;, XI w.). Im większe rozszczepienie, tym bardziej człowiek jest