wesoły. <br>- Już przychodzę. <br>Po chwili zjawił się. Ruchem ręki podziękował za zupę. <br><br>- Częstowali mnie tam... Nie mogłem odmówić. Mieli ze sobą wymyślne kanapki z hotelu. - Śmieje się. <br>- Jakiś koniak. Byli przekonani, że my tu głodujemy. Hans ponad rękami Gerty stawiającej talerze z dzwonkami szczupaka: <br>- To... byli kombatanci? - I widzi, że wprawił księdza w zakłopotanie. <br>- Nie wiadomo, czy... sami kombatanci... niemniej... chyba tak. - Zaczerwieni się. - Sądząc po modlitwie i poświęceniu grobów. <br>- Niemieckich, wojennych? <br>- Tak, wojennych, grobów naszych żołnierzy, co tu padli w bojach. Obecni oddali im honory wojskowe, jakby nad świeżym grobem stali. <br>- Ksiądz proboszcz daruje historykowi drobnostkową ciekawość... chyba... nie oddali