tylko dla początkowych stadiów rozwoju kolonii. Wreszcie zupełnie zanikły. Ponieważ sznur tkanek miękkich łączący osobniki graptolitów planktonowych nie miał zachowującej się &lt;page nr=282&gt; osłonki (w przeciwieństwie do bentosowych przodków), nie jest jasne, czy oznacza to zanik samców. Być może takie ich skarlenie, że zaprzestały budowy własnych tek, zajmując tekę samicy. Tak więc wraz z przejściem do pelagialu, w którym szanse wymiany komórek płciowych są niewielkie, graptolity stały się bądź organizmami &lt;page nr=283&gt; <br>rozmnażającymi się partenogenetycznie, bądź też zapłodnienie przez skarłowaciałe samce następowało w obrębie kolonii. Za drugą możliwością przemawia to, że u niektórych graptolitów cechujących się wybitnym dymorfizmem tek węższe rurki otwierały się do wnętrza większych