jej stać. Przez rok smarowała blizny aloesem, ale bez specjalnego efektu. W dodatku stres wywołał u niej nasilenie objawów alergicznych. Nie ruszała się z domu bez inhalatora, bo gwałtowne duszności dopadały ją w najmniej oczekiwanych momentach. Wtedy po raz pierwszy przeszło jej przez myśl, że do pracy chyba już nie wróci. <br>Raz czy dwa razy spotkała na ulicy prokurator Mataniak. Poznała ją po obandażowanej twarzy, ale nie odważyła się do niej podejść. Nie chciała, żeby prokurator pomyślała, że szuka u niej pomocy.<br> "2 marca 1995 roku nasza koleżanka Wiolantyna Mataniak (...) została napadnięta w drodze do pracy (...). Czeka ją długotrwałe i bardzo