przykucnął pod płotem i kurczowo trzymał się kolana Widmara. Ponad samą jego głową padała smuga drżącego światła. Widmar stał m cieniu. Od okna dzielił go płot i wąskie przejście, wystarczało podnieść rękę i chwycić za brzeg desek, aby przesadzić jednym susem tę ostatnią przegrodę .<br>&lt;page nr=162&gt;<br>- Kto tam?! - rozległ się ponownie babski wrzask i cień w oknie wychylił się jeszcze bardziej.<br>Teraz można było rozpoznać rewolwer, plamę ręki i błyszczący mankiet koszuli. Wysunięte przez okno ramię wolno kreśliło w powietrzu łuk, jak gdyby szukało w powietrzu czegoś i nie mogło znaleźć. W pewnej chwili trafiło jednak na to coś i zatrzymało się, i