jedną jedyną przyjaciółkę i znajomych, których mogę policzyć na palcach. I jest to wyłącznie moją winą, winą mojego charakteru. Potrafię przez kilka godzin jazdy autokarem nie odezwać się słowem do osoby siedzącej obok. Może jestem żałosna i śmieszna, a może nie stać mnie na zaryzykowanie otwarcia, bo wiem, jak ludzie wspaniale takie "okazje" wykorzystują? I coś takiego zrobić może każdy, nawet osoba, w której pokłada się wiarę... Koniec zawodzeń. Czasem sama wydaję się sobie żałosna.<br>"Blogów jest coraz więcej wiec oczywiście zależy ażeby ludzie trafili akurat na twój" - zależy. Ale miałam nadzieję, że jeśli powiem prawdę, oni przyjdą. Nie robię niczego