już istnieć realnie, nie tylko w pragnieniach Joanny, liszki znikały równie nagle, jak wcześniej się pojawiały. Z końcem roku szkolnego zwykle nie było po nich śladu. I choć Joanna wypatrywała ich na ziemi i na drzewie, zadzierała głowę i patrzyła hen, w górę, przedzierając się wzrokiem przez kłębowisko liści, próbowała wspinać się, nie bacząc na nieudane próby innych śmiałków, nigdzie nie mogła ich dostrzec. Liszki znikały bez pożegnania, ale Joanna i tak umiała zapełnić nimi jeden z korytarzy. Dzięki temu mogła je spotykać przez całe wakacje albo i później, nawet w zimie zapuszczała się tam czasami, by choć przez chwilę na nie