nie przeznaczonych.<br>Pośród wielkich poetów europejskiego romantyzmu jedynie Wiktor Hugo osiągnął prawdziwe teatralne sukcesy. W ciągu lat współpracy z teatrem, od Amy Robsart (1828) do Burgrafów (1843), wprowadził na sceny Paryża dziesięć dramatów (z różnym powodzeniem), współuczestniczył w próbach, korygował aktorów, zażegnywał (i wzbudzał swymi ingerencjami) konflikty, przy żywym jego współudziale powstał i funkcjonował teatr Renaissance, długotrwałe uczucie wiązało go z aktorką Juliette Drouet. Jednym słowem - był człowiekiem teatru i przez wiele lat uważał teatr za niezbędną oprawę, za cel twórczości dramatycznej. Sztuki pisze się dla widzów, twierdził.<br>"Sceniczne" dzieła Hugo musiały różnić się od dramatów, których autorzy mogli sobie pozwolić