Joanna też już wstała i robi śniadanie, Marek wchodzi do kuchni ubrany, elegancki, pachnący, włącza radio, jedzą, w przypływach błyskotliwości porannej bez przerwy ją rozśmiesza, śmieją się razem, Joanna śmieje się jak nigdy w życiu, śmieje się codziennie, rano i wieczorem, w środku dnia śmieje się do własnych myśli, do wspomnień i przewidywań, a teraz śmieje się z jego żartów, od których zaczyna się każdy dzień, w końcu on musi już iść, całuje ją przed wyjściem, Joanna wychodzi na balkon i patrzy, jak on odjeżdża, ostatni uśmiech i już nie może go zobaczyć, zamyka drzwi, ale nawet wtedy jej myśli krążą