ratunku w ucieczce. Noc im sprzyja.<br>Cossinius zdążył zaledwie narzucić tunikę na mokre ciało i chwycić miecz, gdy zwaliła się na niego gromada wrogów. Oparł się mocno o drążek namiotu i rozpoczął nierówną walkę. Zdumienie i rozpacz przemieniły się we wściekłość. Wytłuc jak najwięcej tego plugastwa. Wykwintnego patrycjusza mierziła jedna wstrząsająca myśl - oto ginąć mu przyszło z rąk tej obmierzłej bandy, którą najbardziej pogardzał. Zginąć jak pies rozszarpany przez zgraję wilków. Gdzieś w piersi zadrgał żal za życiem, które odchodzi. W krótkim olśnieniu jak w świetle błyskawicy ujrzał swój wspaniały pałac, pełen marmurów i złota, składy doborowych win i stajnie pełne