do nas wzajemnie. Piekło nieco przycichło.<br>- Co was napadło?! - spytałam rozpaczliwie. - Czemu, do stu piorunów, właśnie ja miałam nie żyć?!<br>- O Boże, ona się pyta! - wykrzyknęła Zosia z oburzeniem.<br>- Idź, obejrzyj się w lustrze - poradziła Alicja. - Zaraz przestaniesz się dziwić.<br>Obejrzałam się w lustrze i rzeczywiście przestałam się dziwić. Wyglądałam wstrząsająco. Sama bym nie poznała tej straszliwej maszkary. Od stóp do głów byłam umazana czymś ciemnoczerwonym, twarz miałam zdecydowanie asymetryczną, do czoła zaś przylepiło mi się coś dziwnego, co wyglądało tak, jakbym miała czaszkę rozłupaną na dwie połowy. Na pierwszy, a nawet na drugi rzut oka robiłam wrażenie osoby, której pomoc