zobaczyłem mojego charta<br>rozciągniętego bezładnie na ziemi. Przedarłem się przez ludzi,<br>krzycząc:<br> - To mój chart! Mój chart!<br> Obsunąłem się tuż przy nim na kolana. Nie żył. Z pyska toczyła mu się<br>strużka krwi. Przytuliłem się do jego boku i choć powstrzymywałem się<br>od płaczu, oczy niezależnie ode mnie płakały i wstrząsane drgawkami<br>płakało moje ciało.<br> - Nu, ja nie chatieł. Jej Bohu - tłumaczył się wciąż wojskowy. -<br>Malczik, słuszaj. My jechali, a on...<br> I wtedy usłyszałem w górze nad tym moim dziecinnym płaczem<br>zachrypnięte, zmęczone wezwanie sekretarza:<br> - A teraz zabierze głos towarzysz z powiatu.<br>&lt;tit&gt;3<br>Kruczek&lt;/&gt;<br> Nie wiem, skąd się wzięło we mnie