przed siebie, zaniepokojonymi antenkami dawał profesorowi znaki, by nie powoływał się czasem na niego. I w tej chwili rozwirowana substancja skojarzeniowa prof. Mmaa uprzytomniła sobie wszystko: sekretarkę hrabiego Lamzdora, rozmowę z drem Durchfreudem, wyskokowe &lt;orig&gt;abdomeny&lt;/&gt; w barze ,,Pod Stonogą" i wreszcie zjawienie się Niebylejakiego.<br> Prof. Mmaa niczego nie żałował, ale wstyd mu było Niebylejakiego. - Posłałbym to całe towarzystwo do wszystkich &lt;orig&gt;formicae&lt;/&gt; - mruknął sam do siebie, ale z ,,tego całego towarzystwa" wyłączał Niebylejakiego. Niebylejaki, tak samo zresztą jak Moja Stara, przypominał profesorowi jego własną młodość. A jego własna młodość była jedyną rzeczą, którą profesor cenił, do której miał sentyment, którą kochał. Poza