jakiejś swojej dawnej ważnej sprawie, złość <br>jest silniejsza.<br>- Moja matka, świeć Panie nad jej duszą - głos <br>łagodnieje ku uldze Dominiki - jeszcze dwa miesiące <br>po ślubie mówiła mężowi "proszę pana". <br>Takie kiedyś panny były. A jak ojciec, twój <br>pradziadek, przyniósł jej pierścionek z miasta, narzeczoną <br>już wtedy ją nazywał, nie wzięła, wstydziła <br>się, aż w ziemię butem ze złości wdeptał. <br>Że nie - to nie. Moja wnuczka tymczasem... - babka <br>niechętnie zwraca głowę ku Dominice. - Zabraniam - podnosi <br>głos i przewierca spojrzeniem zastygłą obok, pobladłą <br>twarz - zabraniam kategorycznie raz na zawsze. Nigdy w tym <br>domu nie będzie żadnych schadzek. Ani żadnego pisania <br>listów. Zrozumiano? Żadnych przybłędów