za ręce i poszli niezwłocznie,<br>Wadząc nogą o nogę śmiesznie i &lt;orig&gt;poskocznie&lt;/&gt;.<br><br>I szli godzin wieczystych nie wiadomo ile,<br>Gdzież bo owe zegary, co wybrzmią te chwile?<br><br>Mijały dnie i noce, którym mijać chce się,<br>I mijało &lt;orig&gt;bezpole&lt;/&gt;, &lt;orig&gt;bezkrzewie&lt;/&gt;, &lt;orig&gt;bezlesie&lt;/&gt;.<br><br>I nastała wichura i ciemność bez końca<br>I straszna nieobecność wszelakiego słońca.<br><br>Kto tam w nocy na północ w burzę i zawieję<br>Tak bardzo &lt;orig&gt;człowieczeje&lt;/&gt; i tak &lt;orig&gt;bożyścieje&lt;/&gt;?<br><br>To dwa boże kulawce, dwa rzewne cudaki<br>Kuleją byle jako w świat nie byle jaki!<br><br>Jeden idzie w weselu, drugi w &lt;orig&gt;bezżałobie&lt;/&gt;,<br>A obydwaj nawzajem zakochani w sobie.<br><br>Kulał Bóg, kulał człowiek, a